“Er echt bij horen is de spirituele oefening van zo diep geloven in en horen bij jezelf dat je je meest authentieke zelf met de wereld kunt delen en zowel deel van iets uitmaken als alleen staan in de wildernis als iets sacraals kunt ervaren. Er echt bij horen vraagt niet van je om te veranderen wie je bent; het vraagt van je om te zijn wie je bent.” Brené Brown

Vakantie is voor mij… urenlang verdwijnen in prachtige boeken.

Afgelopen vakantie stond mijn tent op een kleine, groene camping in de Aveyron streek in Zuid-Frankrijk. In de schaduw van de bomen, langs het lui voorbijstromende water las ik Verlangen naar Verbinding van Brené Brown.

Een thema dat mij al sinds mijn kindertijd bezig houdt. Het gevoel van eenzaamheid, buitengesloten voelen, het verlangen naar een hartsvriendin, een zielemaatje. Geboren en opgegroeid in Maastricht, de stad die echt als mijn thuis voelt, al spreek ik geen dialect. Geen aansluiting voelen bij de kinderen bij mij in de straat, een achterstandswijk waar niet alleen de taal anders was vanwege het dialect, maar ook de manier van communiceren heel anders was dan ik van thuis uit gewend was. Harder, dubbelzinnig. Dan dook ik liever weer in de boeken van Astrid Lindgren of Thea Beckman.

Op de middelbare school werd ik mij bewust van de klasse-verschillen tussen de kinderen uit gezinnen met goedverdienende ouders, die gingen zeilen, skiën, hockey speelden. Ik voelde mij onzichtbaar, probeerde me steeds meer aan te passen.

Toen ik ging studeren, een meisje dat kiest voor TU Werktuigbouwkunde in 1995 toch nog best bijzonder, voelde ik mij one-of-the-guys. In projectgroepjes trok ik graag de leiding naar me toe. Ik denk dat het fijn samenwerken was met mij, ik zette me in en had waardering voor de inbreng van anderen. En toch… een soort van buitenstaander.

Dat gevoel loop als een rode draad door mijn leven.

Met als nuancering dat ik deze verbinding wel degelijk voel met de mensen die echt belangrijk voor mij zijn. Mijn familie, mijn partner.

Maar ook daar voel ik een verlangen naar meer, naar dieper.

Mijn intentie voor deze vakantie was (behalve lezen) ook de verbondenheid met mijn partner verdiepen. En toen kwam dit boek op mijn pad! Er was zoveel herkenning, ik werd er zo blij van. Er viel veel op de plek voor mij. Zowel voor mij persoonlijk, als ook in wat ik in mijn werk wil stoppen. Als ritueelbegeleider gaat het voor mij steeds weer om de verbondenheid. Bij afscheid: contact maken met de nabestaanden, inleven in degene die overleden is. Wat verbond hem of haar met degenen die achterblijven? Wat zorgt voor een blijvende verbondenheid? Dat zoeken en concreet maken is voor mij steeds weer de uitdaging.

En uiteraard gaat het bij relatierituelen, zoals bij een trouwceremonie of handvasten, ook om verbinding.

De rijke inspiratie die ik uit dit boek over moed en kwetsbaarheid putte, ga ik de komende tijd op social media met je delen. Ik hoop dat ze ook met jou resoneren!

Zijn we daar nog niet verbonden? Kijk dan eens op https://www.facebook.com/noorderzonritueelbegeleiding/ 

Dat we elkaar mogen ontmoeten in ons meest authentieke zelf.

Iris

“Er echt bij horen vraagt niet van je om te veranderen wie je bent; het vraagt van je om te zijn wie je bent.”

PS: De foto op de achtergrond is een van de vele ruïnes van middeleeuws stadje Peyrusse-Le Roc. Het beeld van de twee torens die al eeuwenlang op afstand van elkaar staan, maar toch verbonden zijn door de rots waar ze op staan, raakte me.