Af en toe is het belangrijk om weer even stil te staan en mijzelf te herinneren waarom ik doe wat ik doe. Dit is mijn verhaal:

Toen mijn vader overleed, werd ik volkomen overvallen door de situatie. Totaal geen ervaring mee. Slaapdronken om 5 uur ’s ochtends naar het academisch ziekenhuis Maastricht rijden, lege gangen, het kamertje waar we door het artsenteam naar toe gebracht worden. De mededeling. Mijn wereld staat op zijn kop. Familieleden bellen. Uitvaartverzekering bellen. Om 9 uur komt er iemand. Geen idee wie.

Voor de uitvaartverzorger is niet meteen duidelijk dat we geen normale gezinssituatie vormen. Mijn zus en ik uit de vroegere relatie van mijn vader. Zijn vriendin waar hij bijna 20 jaar samen mee is. En dan nog een hoop zussen en een broer die ook ondersteboven zijn van dit verlies.

Het lijkt wel een film. Keuzes moeten maken over kist en rouwbrief. Begraven of cremeren. Maar niet over hoe wij afscheid willen nemen, wat voor ons belangrijk is. We zijn geen van allen kerkelijk maar wel doordrongen van spiritualiteit. In Zuid-Limburg is het blijkbaar niet gebruikelijk om, als je voor begraven kiest, daar geen kerkdienst bij te willen. We gaan zelf op pad om de sfeer te beoordelen voor een alternatieve locatie. Triest buurtgebouw met losse stoeltjes. Dan toch maar de aula van het crematorium. Tegen onze verwachting in biedt deze wel de geborgenheid die we zoeken.

Er zijn veel verschillende uitvaartverzorgers, ieder met eigen kwaliteiten en persoonlijke eigenschappen. Helaas hebben wij met deze man geen persoonlijke ‘klik’. Daarom willen we liever niet dat hij de afscheidsdienst als spreker voorgaat.

Gelukkig weet mijn zus dat je hiervoor de begeleiding van speciaal opgeleide mensen kunt inschakelen, als complementaire dienstverlening naast de uitvaartverzorger. Voor ons is het een lichtpunt in een hectische, donkere week als we in gesprek gaan met deze vrouw. Ze luistert en schrijft, geeft ons ademruimte. Met haar maken we een mooie afscheidsdienst. Woorden die ergens over gaan, die zowel pijn als liefde uitdrukken, frustratie en onvervulde verlangens.

Zoekend naar onze eigen rituelen, hebben we geen idee hoe alles bij elkaar te brengen tot één geheel. Aarde van zijn geboortegrond en zijn ‘zwarte goud’, zelfgemaakte compost, gaan mee in de kist. De wierook die opstijgt met de galm van de klankschaal aan het graf.

De week dat mijn vader stierf, is het verlangen geboren om mensen te helpen bij dit soort levensveranderende momenten, door het creëren van een mooie ceremonie. Mijn drijfveer om een totaal ander pad in te slaan en te leren hoe ik echt inhoud kan geven, een mooi geheel kan maken dat raakt maar ook troostend is.

Inmiddels ben ik vijf jaar verder op dit pad en kom ik steeds andere situaties tegen. Steeds doe ik nieuwe ervaringen op die mij nieuwe inzichten opleveren. Een proces waarin ik blijf leren, wat ik met liefde wil blijven doen.

Voor jou, omdat het ook anders kan.

Zo. Dit is mijn verhaal. Puur en persoonlijk.

Ik hoop dat als jij ooit in zo’n levensveranderende situatie terecht komt, je dan beseft dat je keuzes kunt maken. Laat je niets aanpraten door iemand waar je geen klik mee hebt. Kies iemand die bij jou past om je hierin te begeleiden. Ik weet zeker dat dat helpt, zodat ook jij op jouw eigen manier van verlies naar groei kunt transformeren.

Iris

PS: Jouw reactie op mijn verhaal is van harte welkom in het onderstaande commentaarveld.

PS: Ben je nog geen lezer van mijn maandelijkse nieuwsbrief? Klik op deze link om je aan te melden.
Als extraatje ontvang je een mini verhalenbundel met mijn favoriete ontroerende en inspirerende verhalen.