Schouder-aan-schouder staande gevels begrenzen de smalle straat. Ooit zal er ruimte zijn geweest tussen de oude boerderijtjes, kleine akkertjes die geleidelijk werden volgebouwd met woningen die inmiddels van middelbare leeftijd zijn. Een straat waar alles altijd hetzelfde is, maar vandaag staan er overal waar mogelijk is auto’s geparkeerd.
Als ik de oude poort heb gevonden, klop ik aan.

Een man doet de poort open, en ik stap binnen. De binnenplaats van de boerderij waar de overleden mevrouw het grootste deel van haar leven woonde. Waar haar kinderen werden geboren, opgroeiden en uitvlogen. Waar ze samen met haar man hard werkte in het boerenbedrijf. Waar iedereen altijd welkom was, voor een kop koffie en ‘gét lekkers’. Waar altijd een gevulde koekjestrommel klaar stond voor klein- en buurtkinderen.

De verhalen heb ik de afgelopen week gehoord toen ik met haar familie sprak, door Corona-maatregelen op afstand via videobellen. Nu zie ik de plek die zij omschreven voor het eerst met eigen ogen. De dames van de uitvaartonderneming zijn bezig met het klaarzetten van de baar, de kleurrijke bloemstukken en een tafeltje met persoonlijke attributen, zoals de koekjestrommels gevuld met froufrou wafeltjes en lange vingers.

Hier houden we dadelijk de afscheidsdienst. Thuis, waar zij het liefste was.

Drie generaties gezinsleden zitten op stoeltjes in een halve cirkel rondom de kist, in de koele schaduw van de grote schuur op deze warme dag. Tijdens het eerste muziekstuk steken ze een kaarsje aan in de grote weckpotten van hun moeder en oma. Dan open ik de viering met mijn introtekst. Af en toe laat ik een pauze vallen tussen mijn woorden, als het aanzwellende geluid van een auto door de straat aan de voorzijde klinkt. De boerenzwaluwen hebben hun nest aan het plafond van de openstaande schuur gebouwd. Af en aan vliegen ze boven ze onze hoofden, om de hongerige snavels van hun jongen te voeden. Ze buitelen sierlijk door de lucht, terwijl hun vrolijke gekwetter een extra dimensie geeft aan het gevoel van ‘thuis’.

Ik ben diep onder de indruk. Hoe bijzonder om op deze plek afscheid te nemen, gewoon thuis. Zo zou ik het ook wel willen, als ik zelf zou sterven. De afscheidsdienst in eigen achtertuin, en vervolgens mogen ze mij wegbrengen naar de natuurbegraafplaats.
Heb jij daar wel eens over nagedacht, wat jij een passende plek zou vinden voor jouw afscheid?

❤
Iris van Noorden

PS Dit verhaal is geplaatst met toestemming van de nabestaanden.