Deze week is het vijf jaar geleden dat mijn vader overleed. Het gemis blijft, al zijn de scherpe kantjes er wel vanaf.

Toen het nog zo vers was, voelde het anders dan ik zou hebben verwacht. De pijn was scherp, alsof er iets van mij was afgesneden. En ik voelde letterlijk een leegte achter mijn linkerschouder.

Iemand zei mij dat wanneer een ouder sterft, het is alsof de goden sterven, en dat resoneert wel met mij. Alsof alles anders is, de wereld veranderd is, de zon anders schijnt, en ik ben toegetreden tot het geheime genootschap van mensen die een ouder zijn verloren.

Nu zie ik ook dat elke identiteit die ik mijzelf aanmeet, van kind af aan, altijd in relatie heeft gestaan tot mijn vader, hoe ik ben zoals hij of juist niet, hoe onze relatie er uit ziet of wat ik daar juist in mis, de keuzes die ik maak een vraag zijn om erkenning of afkeuring.

Omdat alle weerstand in mij is weggevallen, voelt hij soms dichterbij dan hij ooit is geweest.

Nu hij er niet meer is, is er die leegte in mij omdat alle vroegere definities niet meer passen. Maar daar zit ook een vrijheid in, om mijzelf te ontdekken en mijn eigen pad te erkennen. En ik voel ook hoe trots hij zou zijn geweest dat ik mijn eigen weg kies.

Iris

Vond je mijn bericht interessant ? Je bent van harte welkom om hieronder je reactie te geven: